Comida y cocina

Jesteśmy tu niecałe dwa tygodnie, a ja już się przyzwyczaiłam do tego, że w kuchni, gdzie codziennie przygotowujemy jedzenie, grasują karaluchy. Nie ma opcji, żeby nie spotkać co najmniej kilku każdego dnia. Nie zwracam już na nie uwagi, po prostu koegzystujemy, są nieodzownym elementem środowiska. Taka zmiana standardów jest dla mnie dużym wydarzeniem. Poza karaluchami, w kuchni żyją oczywiście chmary moscos, wieczorem zaś ćmy i jakieś fruwajki osopodobne, które zaplątują się we włosy.

Jemy dużo ryżu. Tutaj ryż się je tak, jak u nas niektórzy szamają chleb – do każdego posiłku. Na śniadanie, obiad i kolację na twoim talerzu zawsze znajduje się ryż. Do tego zwykle yucca i zielone platany – jedno i drugie najbardziej ze znanych mi smaków przypomina ziemniaki. Jeśli nie posolisz i nie przyprawisz, są po prosu bezbarwne, nudne i mięsiste. Ale że w Ekwadorze się dużo soli – zwykle są po prostu słone. Z obu tych warzyw można przyrządzić coś a la frytki, coś a la placki ziemniaczane lub tortille. Zwykle jednak są po prostu ugotowane, i tak tą nudę żujesz i żujesz.  Szanuje się tu jedzenie, więc zwykle zjadasz posiłek do końca, bez względu na doznania kubków smakowych.

Co do przypraw – poza solą i sokiem z limonki używamy tu oregano (ekwadorskie oregano smakuje jak polski majeranek, co jest przykrą niespodzianką) oraz ahi. Ahi przyrządza się z z pomidora z drzewa, papryczek chilli i zieleniny, która wygląda jak pietruszka, a smakuje nieco jak mydło lub inny łagodny detergent. Składniki miksujemy z odrobiną oleju i wodą, przyprawiamy solą, i dodajemy drobno pokrojoną cebulę. Taki ahi to dla nas bezcenny składnik wszystkich dań, które tu są zwykle dość mdłe i mulące.

Pierwszy posiłek, który przyrządziłam w Ekwadorze, to było bananowe śniadanie: esencjonalny napój ze zmiksowanych dużych żółtych platanów, oraz smażone platany zielone (bardziej mięsiste) oraz długie żółte (te są bardziej słodkawe) – najpierw pokrojone na plastry grubości 2-3 cm smaży się w głębokim oleju, potem rozgniata szklanką, by nabrały kształtu mini placków (bądź dużych chipsów), a następnie smaży się raz jeszcze, superkrótko.

Na surowo zjada się tu tylko malutkie żółte banany. Wbrew wszelkim internetowym legendom, wcale nie różnią się smakiem od tych, które szamamy w Europie. W sumie, w Maroko jedliśmy dużo smaczniejsze banany. Ale kto wie, jakie jeszcze banany kryje w sobie dżungla.

Gdy na posiłku goszczą (a zwykle goszczą) jacyś trabajadores udoskonalający swą pracą terytorium hotelu, na talerzu zawsze jest mięso. Często jest to bardzo twarde mięso, bo Maricella zapomina je odpowiednio wcześnie wyjąć z zamrażalnika, i przy jedzeniu wszyscy częściowo narzekają, a częściowo mają ubaw. W każdym razie jest temat do rozmowy.

Poza tym raz na jakiś czas jemy ryby, które bywają naprawdę przyjemne dla podniebienia. Po pierwszym (i ostatnim) uczestnictwie w patroszeniu ryb wiem już, że nie jestem w stanie tego zrobić własnymi rękoma, a co za tym idzie – mój apetyt na ryby drastycznie spadł. Jednak w tutejszych warunkach każdy pełnowartościowy pokarm jest cenny, więc jem, jak inni. Z lekkim bólem.

Oprócz tego, że dużo się soli, dużo się też słodzi. Pijemy tu napoje limonkowe, grejpfrutowe, bananowe, z mango oraz z tomate de arbol (pomidor z drzewa). Wszystkie owoce pochodzą z tutejszego ogrodu. Wszystko jest mocno posłodzone. Oraz uwaga – wszystko pijemy z wodą z kranu. Jest tu studnia, i ponoć agua z tej studni nie jest skażona, choć ktoś już mi napomknął, że w tutejszej wodzie znajduje się ameba, która dla ekwadorskich żołądków jest obojętna, ale dla naszych niekoniecznie. Na razie jednak mają się całkiem nieźle, więc pijemy. Zresztą nie bardzo mamy wyjście, musielibyśmy codziennie chodzić do Ahuano po 3 litry wody, a nie zawsze mamy na to czas.

A, zabiłam dziś swojego pierwszego sporego pająka. Był pierwszą rzeczą, którą zauważyłam rano po założeniu soczewek. Z rozłożonymi nogami miał średnicę ok. 8 centymetrów. Przyznaję z dumą, że zrobiłam to dość beznamiętnie. A potem, w ramach dalszego oswajania się, wzięłam go do ręki. Już się nie boję pająków. Bardzo tu zmężniałam.

(w)

tak wygląda nasza kuchnia

a tak składzik na warzywa