Jungle Boogie: Widoczki i wodospady, a także coś dziwnego na koniec

Poza wspomnianą już obfitością statui, okolica San Agustin jest bogata w urodziwe krajobrazy.

Widoczna poniżej miejscówka nazywa się La Chaquira. Imię wzięła od boginki, tej mordeczki wykutej w skale.

A to rajska okolica La Chaquiry – kanion rzeki Magdalena.

W dole widoczna kapliczka ze statuami.

A tu ładna, peryferyjna część miasteczka San Agustin.

To już w drodze nad Salto de Bordones, największy wodospad w Kolumbii (ponad 400 metrów). Doświadczyliśmy wtedy, co znaczy pora deszczowa. Niby od rana jest całkiem ładna pogoda, aż tu znienacka, w kilka minut całe niebo zakrywają chmury i spada deszcz. Na początku jest drobny (tj. krople są wielkie, ale spadają z niewielką częstotliwością), ale szybko nabiera mocy i przeradza się w ścianę deszczu. Trzeba się wtedy ratować i szukać schronienia, bo przemoczy cię do szpiku, kurtki nic nie pomogą. Chcieliśmy się schować pod dachem domu jednej pani, ale jak zobaczyła, że się zbliżamy, zerwała się i zatrzasnęła drzwi. Ewidentnie nie byliśmy mile widziani. Ano znalazł wtedy taką oto dziuplę.

Deszcz kończy się równie niespodziewanie, jak się zaczął. A za pół godziny lub godzinę od nowa. I tak nawet kilka razy w ciągu dnia, nigdy nie wiadomo.

Droga nad wodospad wyglądała potem tak:

Do wodospadu dotarliśmy tuż po deszczu. Tak wygląda Salto de Bordones w całej swej chwale. Poniżej kanion rzeki Magdalena.

Miejsce jest niebywale piękne i dziewicze, pewnie dlatego, że trudno się tam dostać. Objazdowe wycieczki jeepem zwykle zatrzymują się tam tylko na 20-30 minut, a transport publiczny niemal nie istnieje. Z buta zaś to 14 km pod górę (i 14 z powrotem).

A to już inny wodospad – Salto del Mortinho. Niestety, nie da się zejść na sam dół, można go podziwiać tylko z tego punktu widokowego, notabene umieszczonego na ziemi jakiegoś farmera, który pobiera hajs za wstęp.