Vilca to moje ulubione miejsce na Ziemi. Niby już to wiem, podobnie jak to, że nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak tam, nigdy też nie rozwijałam się tak intensywnie w tak krótkim czasie. Ta świadomość jest krzepiąca, daje dobry punkt oparcia. Równocześnie jednak tyle jeszcze spraw i urojeń spraw trzyma mnie w Europie. Fakt, głównie są to czynniki zewnętrzne. Rodziny przyzywają regularnie. Czasem doskwiera brak rutynowego, zorganizowanego życia. Do tego po głowie krążą jakieś utarte schematy, jakieś myśli i przekonania, do których byłam przywiązana całe życie; trudno teraz sobie wyobrazić, że to już nie są moje myśli, a tylko siła przyzwyczajenia. Umysł jest już wyzwolony (to,notabene, najwspanialsze osiągnięcie z naszej podróży).
Już jedną nogą jestem gotowa, by zostać tu na zawsze, ale druga nadal wisi nad Europą. To jedziemy, zobaczymy, co tam słychać. Bilety mamy na maj z Buenos Aires, więc jeszcze sporo kontynentu do przemierzenia. Wiele osób mówi, że po Ameryce Południowej Europa jest nie do zniesienia. Że dopiero po powrocie widać jak na dłoni różnice mentalno-kulturowe, różnice w tempie życia, wartościowaniu, poziomie konsumpcji. I że trudno się z tym pogodzić. Ale co tam, spróbujemy.
Wszystkim życzę podróży na ten piękny kontynent.
(w).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz